ഡിസംബര് മാസം. കാറ്റ് തണുപ്പോടെ കടന്നുപോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ രാവിലെ സൂര്യന്റെ മൃദുവായ വെളിച്ചം പാതകളെ സ്വര്ണ്ണവണനയില് മുളച്ചിരിക്കും. ആ ചെറിയ നഗരത്തിലെ പഴയ വഴികളിലൂടെ മേഘല വേഗത്തില് നടന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളില് ഒരു ചെറിയ ആവേശവും, ഹൃദയത്തില് ഒരു അനാമികമായ കുതിപ്പും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഡിസംബരിലെ ആ പൊന്പുലരി, പരിസരത്തെ ശീതളതയില് പോലും തണുപ്പില്ലാത്ത ഒരു ഉഷ്ണം പകരുന്ന പോലെ, അവളുടെ ഉള്ളില് ഒരുകാലത്തെ പ്രണയം വിളിച്ചു ഉയര്ത്തി.
ഇന്ന് അവള് കാഫേയിലേക്കായിരുന്നു പോകുന്നത്. ഒരു പുരാതന വീട്ടിന്റെ മുകളില് നിന്നൊരു പൂമരം സുഖമായ ഹരിതത്തിലും പൊന്പുലരിയുടെ വെളിച്ചത്തിലും മൃദുവായി തെളിഞ്ഞു. അവിടെ അഭിരാമന് കാത്തു നിന്നിരുന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകളില് സൂര്യത്തിന്റെ പൊന്പുലരിയുണ്ടായിരുന്നു; മേഘല അടുത്തെത്തുമ്പോള് അവന്റെ ചിരി ഹൃദയത്തില് ആഴമേറിയ ഒരു വികാരമണിയായി പടര്ന്നു.
അവര് തമ്മില് സംസാരിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും, ഓരോ കാഴ്ചയും, ഓരോ മൃദുവായ സ്പര്ശവും, ഓരോ ചെറിയ ചിരിയും അവരുടെ മനസ്സുകള് തമ്മില് കിടന്ന ഒരു പൊന്പുലരിയെ പോലെ തെളിഞ്ഞു. അച്ഛന്മാര്ക്ക്, വീട്ടിലെ പഴയ ചുവരുകള്ക്ക്, ഗുണ്ടമൂടിയായ തെരുവുകള്ക്ക് പോലും ഇന്ന് അവര്ക്ക് മാത്രം ഒരു ലോകമായിത്തീര്ന്നു.
പുതിയ കപ്പലുകള്, പഴയ പുസ്തകശാലകള്, പാതയരികിലെ പഴയ പൂക്കള് – എല്ലാം അവരുടെ അനുഭവത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലമായി മാറി. മേഘല ഒരു പുസ്തകം എടുത്തു ചുറ്റും നോക്കി, ”ഇവിടെ ഓരോ നിമിഷവും, ഒരോ ചുവടും, പൊന്പുലരിയിലേക്കുള്ള ഒരു മാര്ഗം പോലെ തോന്നുന്നു,” അവള് പറഞ്ഞു.
അഭിരാമന് മടിച്ച് അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു, ”അതെ, ഇന്ന് മാത്രം അല്ല, എല്ലാ ദിനങ്ങളിലും നമ്മുടെ പ്രണയം ഒരു പൊന്പുലരിയാകട്ടെ,”
പഴയ തെരുവുകള്, ശാന്തമായ കാറ്റ്, പൊന്പുലരിയുടെ മൃദുവായ വെളിച്ചം എല്ലാം ഇരുവരുടെയും ഹൃദയത്തിലേക്ക് പടര്ന്നു. അവര്ക്കുള്ള ലോകം, ദിനംപ്രതി കണ്ട ഒരേ വഴികളില്, ഇന്ന് പുതിയ സംഗീതത്തോടെയും, പുതിയ ഓര്മ്മകളോടെയും നിറഞ്ഞു.
മേഘല ഒരു താളം പോലെ ശാന്തമായി അഭിരാമന്റെ കൈ പിടിച്ചു. ”ഈ ഡിസംബരിലെ പൊന്പുലരി നമ്മുടേതായി നിലനില്ക്കട്ടെ,” അവള് പറഞ്ഞു.
അഭിരാമന് ഹസിച്ച്, ”ഇത് ഒരു പൊന്പുലരിയല്ല, നമ്മുടെ പ്രണയത്തിന്റെ തുടക്കമാണ്,”
അങ്ങനെ ഡിസംബരിലെ ആ ശീതകാല രാവിലും പൊന്പുലരിയും, ഇരുവരുടെയും പ്രണയത്തിന്റെ ഒരു സൂക്ഷ്മമായ സാക്ഷ്യം ആയി മാറി. പാതകള്, കാറ്റ്, ഭൂമിയുടെ ഹൃസ്വവും ശാന്തമായ സംഗീതവും എല്ലാം അവരുടേയും ഹൃദയങ്ങളില് ഒരു സ്മരണയായി പതിഞ്ഞു.
